Het natuurpark van de Hoge Venen is één van die plaatsen die op het verlanglijstje van iedere wandelliefhebber staan. Het strekt zich uit tot over de Belgische grens tot in Duitsland en het is een natuurgebied met een, voor Europa, uniek uitzicht! De fauna en flora in deze heide- en venenlandschappen is het hele jaar door heel gediversifieerd. Heb je zin om je hond mee te nemen op een wandeling in de Hoge Venen? Dan is dit artikel voor jou!

Wandelingen toegankelijk voor honden in de Hoge Venen

Als geboren en getogen « lopette » (zo worden de inwoners van Solwaster genoemd), vind ik het zalig om in die bijzondere streek, op een steenworp van bij mij thuis, te gaan wandelen. Ik ga er vaak met mijn gezin naartoe of soms neem ik enkel mijn mama mee. Zij is een uitstekende gids met een grandioos oriëntatievermogen! Ze is georganiseerd (in haar rugzak zitten altijd een wandelkaart, een flesje water, een stuk fruit en een regenjas), sportief en verstandig en dus geeft zij het ritme aan terwijl ze mij de geheimen van onze mooie Ardennen onthult. We koesteren die momenten waarop we samen kunnen genieten van deze uitzonderlijke natuur rondom ons. Natuurlijk profiteren we ervan om Arko, de hond van mijn ouders, mee te nemen. Tijdens een wandeling gaat hij als een echte gekkerd tekeer. Hij wordt oud (11 jaar al!), maar als ik mijn wandelschoenen aantrek, dan lijkt hij als herboren en is hij één en al vitaliteit en jeugdige uitgelatenheid. Je zou denken dat ook hij dol is op de Ardense landschappen!

In de Hoge Venen zijn vele wandelingen toegankelijk voor honden. Alleen in het natuurreservaat staan fauna, flora en de landschappen onder strikte bescherming. Hier zijn honden, zelfs aangelijnd, verboden. Je zult misschien niet op de plankenpaadjes in hartje Hoge Venen wandelen, maar je zult wel kunnen genieten van de magische aanblik rond het natuurreservaat. De bossen eromheen zijn een omweg meer dan waard en die zijn wel toegankelijk voor honden (tenzij wanneer er in het jachtseizoen gejaagd wordt)!

Wij zijn onze wandeling begonnen met een bezoekje aan de Fischbachkapel, een kapel die in 1830 werd gebouwd. Boven op de kapel prijkte een klokje (recentelijk gestolen!) en ook een lantaarn. Iedere avond stak de familie Schmitz, eigenaar van Baraque Michel, de lantaarn aan als lichtbaken voor reizigers. De pijltjes op de groene rechthoek stuurden ons rechtdoor, regelrecht de Venen in. We hebben te midden van de veengebieden gewandeld, waar het wollegras of veenpluis welig tiert. We hebben het vanop afstand bewonderd, want waar veenpluis is, is water! Het veenpluis is een wintervaste plant, die in waterrijke en vochtige milieus gedijt. Het is dus niet aangeraden om er te dicht bij te komen (het is trouwens verboden om de wandelwegen te verlaten). Een beetje verder zijn we gestopt aan het Kruis van de Verloofden. Het is een vermaard kruis in de Hoge Venen, dat de tragische liefdesgeschiedenis van François (32 jaar) en Marie (24 jaar) herdenkt. Deze twee geliefden hadden elkaar ontmoet op de kermis van Jalhay. Ze zouden in de lente van 1871 trouwen, maar de barre winter stak er een stokje voor… Marie en François gingen naar Xhoffraix om de laatste papieren voor hun huwelijk op te halen. Ze vielen ten prooi aan een sneeuwstorm en hebben de weg nooit meer teruggevonden. Wandelen in de Hoge Venen is fijn en relaxerend, maar voorzichtigheid is toch geboden. Neem daarom altijd een kaart mee, want je loopt er makkelijk verloren.

Zo ongeveer halverwege onze wandeling hebben we besloten om ter hoogte van de Pont de Beleu een andere markering te volgen. Van de groene rechthoeken zijn we overgeschakeld op de rood-witte markering van de GR (Je kunt natuurlijk ook de groene rechthoeken van de 12 km lange wandeling “La croix des Fiancés – Hoëgne – Six Hêtres” blijven volgen). We zijn dus naar links afgeslagen en kwamen terecht in de bossen met uitlopers in het Polleur-veen. Het is een sportiever stukje, want het pad stijgt behoorlijk, het is soms glibberig en af en toe steken er boomwortels uit. Maar het loont de moeite… Eenmaal boven, zijn we op adem gekomen met een geweldig uitzicht op de Venen. Vogelgezang, de geur van de Ardennen, het gekabbel van het riviertje “Ru du Polleur”, de hond die zich naast ons neervlijt om dit groene landschap te aanschouwen… De tijd leek stil te staan!

Na deze korte, heel fijne pauze zijn we verder gestapt over enkele oude vlonders die op onze weg door het bos lagen. Ik vind het zalig om over vlonderpaden of plankenpaden te stappen, want dat is zo karakteristiek voor de Hoge Venen. Het enige minpuntje is dat je daar wel achter elkaar moet stappen en het dus moeilijker is om met elkaar te babbelen. Om die reden hebben we aan de splitsing bij het verlaten van het bos geopteerd voor het linkse, bredere pad en niet voor het rechtse pad dat over de plankenpaadjes naar Mont Rigi leidt. (Deze weg zou je ook kunnen nemen om je wandeling af te ronden, alleen is de terugweg dan een ietsiepietsie langer). Na een twaalftal minuten dwars door het heide- en venenlandschap zijn we bij een didactisch paneel aangekomen. We zijn opnieuw de aan onze linkerkant gelegen bossen ingetrokken en aan het volgende kruispunt hebben we de bordjes met een groen kruis gevolgd om terug bij onze wagen aan te komen. Arko was blij en moe! Hij heeft zich letterlijk aan onze voeten laten neervallen terwijl wij van ons drankje in Baraque Michel genoten!

Mijn tips voor een geslaagde wandeling met je hond in de Hoge Venen?

• Voorzie een lange leiband om de hond aan te lijnen
• Neem een kaart mee: ga gerust bij de toeristische diensten (aan Baraque Michel of in het Natuurcentrum van Botrange) langs om je er een aan te schaffen!
• Laat je hond aan de leiband: de boetes lopen hoog op (150€)!

Ontdek ook de wandeling en de avonturen van Dalì, de hond van Vinciane, een totaal ander landschap, maar even fijn!