Ontmoeting met het gezin

Deze keer wilde ik het over een andere boeg gooien. Mijn relaas over deze wandeling zou een tikkeltje anders worden. Ik wilde meer vertellen dan alleen maar mijn eigen indrukken en heb dus besloten dat ik de wandeling door een gezin zou laten uitproberen. Na wat speurwerk heb ik een gezin gevonden dat bereid was vrijwillig met mij de uitdaging aan te gaan: 4 km dwars doorheen de mooie landschappen van Heyd, een charmant dorpje in de omgeving van Durbuy. Zo maak ik kennis met Denis, Maga, hun zoontje Camille van 7 jaar, hun dochtertje Adelaïde van 4 jaar en hun kleine cocker Lewis van 4 maanden (mijn liefde voor de dieren kennende zul je begrijpen dat ik meteen verkocht was!). Terwijl ik ze daar allemaal glimlachend zie staan, bevliegt me de gedachte “Wauw, het perfecte gezinnetje!”. Benieuwd of ik dat straks nog steeds zal denken ?! Vandaag is zelfs de zon van de partij! Op weg!

Er valt veel te beleven in de bossen!

De wandeling vertrekt op de Col de Rideux waar twee straten, de Rue Al Rotche Kinet en Rue Pierressart, elkaar kruisen. Op een bord staat uitgelegd in welke richting we onze wandeling moeten aanvangen. Het is redelijk eenvoudig om zich te oriënteren en we volgen de pijltjes op de bordjes met de groene ruit. De eerste kilometer wandelen we langs een bos. Het pad ligt in de schaduw, en gelukkig maar, want de zon steekt. Tot groot jolijt van Camille en Adelaïde ligt de kant van de weg bezaaid met boomstronken waar ze gretig acrobatentoeren op uithalen! Ook Lewis probeert het, maar hij moet duidelijk nog wat oefenen!

Toen ik op mijn eentje deze route had verkend, vreesde ik ervoor dat dit stuk van 1 km langs het bos nogal saai zou uitvallen voor de kinderen…ik heb me dus schromelijk vergist! Het bos is reuzefijn! Het moet wel gezegd dat Maga en Denis tijdens de wandeling met veel plezier zorgen voor animatie. Zo zijn we, zonder er veel erg in te hebben, verstoppertje aan het spelen!

Elk natuurlijk voorwerp wordt tijdens de wandeling onderdeel van een spel: een stok verandert in een speer waarmee je zo ver mogelijk moet werpen, een plas is een onvermijdelijk obstakel om over te springen… Zelfs Lewis speelt het spelletje mee en ziet in een dennenappel zijn balletje om mee te spelen. Hoe heerlijk!

Wandelen in de bloemen

We komen aan een kruispunt waar verschillende paden samenkomen. Heel snel zien we het bordje met de groene ruit en we gaan rechtdoor. Het bos verdwijnt en het pad geeft uit op een prachtige bloemenweide. Onmogelijk om te weerstaan aan de lonkende bloemenpracht! Daar moet je gewoon in ronddartelen! Overal langs de weg zien we veldbloemen: klavertjes, paardenbloemen, boterbloemen, madeliefjes… Mega en Adelaïde reppen zich om een boeketje samen te stellen, maar ontdekken dan… bosaardbeien. In een mum van tijd plukt Camille een handvol van de schattige, kleine aardbeitjes. Spijtig genoeg zijn sommige wilde aardbeien niet eetbaar. Het is dus beter ze te laten waar ze zijn.

We wandelen verder. Er zijn nu zoveel bomen langs het pad aanwezig dat hun kruinen een dak boven onze hoofden vormen. Dan horen we een piepklein beekje kabbelen. De kinderen hollen er naar toe om te spelen. Ook Lewis profiteert ervan om zijn dorst te lessen. Wat een vreedzaam tafereeltje!

Ooh, koeien!

Een beetje verder naderen we een grote, houten boerderij. De Duitse herder die veilig binnen een omheining opgesloten zit, jaagt ons toch wel wat schrik aan en we maken ons snel uit de voeten. We willen niet dat Lewis een hapje voor zijn bek wordt. Kleine tip, een beetje verder, recht tegenover de boerderij, kun je een heuvel beklimmen. Op de top word je beloond met een heel mooi uitzicht op de graasweiden in de omgeving! We vervolgen onze wandeling en slaan de eerste weg rechtsaf. Het stijgt een beetje en Camille raakt wat ontmoedigd. Gelukkig schieten enkele koeien ons ter hulp. Ze komen nieuwsgierig kijken en Camille is er als de kippen bij om sappig gras voor hen te zoeken! Lewis denkt maar aan één ding: aan de andere kant van de omheining geraken om achter de koeien aan te dollen.

En als kers op de taart

Dan komt het mooiste stuk van de wandeling. Aan weerszijden van het pad staan de velden in bloei… prachtig gewoon! Persoonlijk zou ik er uren kunnen doorbrengen, zo goed voel ik me daar. Het uitzicht is geweldig, het ruikt er naar de zomer, overal fladderende vlinders.

Onze vriend Camille weet het licht stijgende parcours in de vlakke zon echter minder te waarderen. Het gaat niet echt vooruit. Ook Lewis heeft het lastig en neemt elke gelegenheid te baat om wat te rusten. Eerlijk gezegd heeft hij voor een hondje van zijn leeftijd al wat teveel gedaan. Denis pakt hem op en draagt hem voor de rest van de wandeling. Intussen heeft Camille zijn motivatie teruggevonden. Een flesje water kan wonderen doen! Met gezicht, haar en T-shirt doordrenkt van het water zet hij goedgezind, doornat en met een brede smile op zijn gezicht de wandeling voort!

We blijven het pad volgen en opnieuw ontvouwt zich voor onze ogen een mooi vergezicht. In de verte kunnen we de steengroeve van Préalle zien. De wandeling loopt ten einde. Op de hoogten van Heyd bereiken we een klein kruispunt. Hier wandelen we naar rechts en komen we terug op de weg waar onze auto staat. De kinderen zijn moe en dat laatste stukje is er teveel aan. Denis gaat dus de auto halen en Maga blijft bij de kinderen wachten.

Zoals beloofd geef ik nu het woord aan dit charmante gezin zodat ze uit de doeken kunnen doen wat zij van deze fijne wandeling vonden. Je zult begrepen hebben dat zowel jong als oud hier hun gading vinden!