Op deze zonnige dag profiteer ik ervan om mijn dochtertje van 3 jaar, Anaé, en mijn mama, Françoise, mee te nemen naar Montleban nabij Gouvy om er de wandeling van de blotevoetenpaden te ontdekken. Op het programma: wandeling, natuur en adembenemende landschappen. Een ongewone activiteit om samen met je kinderen te doen.

Een meidenuitstapje

Vandaag wil ik van de zon én mijn dagje verlof profiteren zodat ik mijn dochtertje van 3 jaar een beetje vroeger dan gewoonlijk aan school ga afhalen. In het vooruitzicht: een buitengewone wandeling tijdens dewelke ze haar schoenen kan uitdoen. Als dat niet iets is om naar uit te kijken. In de auto hebben we tijd om bij te babbelen en de prachtige landschappen die we passeren, te bewonderen. Na een kleine uurtje rijden bereiken we Montleban nabij Gouvy. Aan het einde van een grindweg rijst een prachtig gebouw uit natuursteen op. We lijken wel met vakantie.

Mijn mama, Françoise, alias Mamy Nanou, is reeds ter plekke en wacht ons op. Ik geef toe dat ik haar ook een beetje uit eigenbelang heb uitgenodigd, want op het vlak van fotografie heeft zij beduidend meer talent dan ik. Trouwens, er gaat niets boven een dagje uit met meiden onder elkaar! Ik moet bekennen dat ik bij aankomst toch wat argwaan koester. Blootsvoets gaan wandelen in de bossen en de weiden…het is niets voor mij. Ik heb een panische angst voor kleine beestjes. Maar goed. Als het erop aankomt om zijn kroost nieuwe ervaringen bij te brengen, dan zijn we tot veel in staat.

La ferme de la Planche

Bij aankomst worden we onthaald door mijnheer Thiry, eigenaar van de Ferme de la Planche, die ons aan de ingang de verschillende parcours op een bord met uitleg toelicht. Je kunt ofwel het volledige parcours afleggen ofwel enkele afkortingen nemen waardoor het voor de kinderen eenvoudiger wordt. Hij kondigt ons verrassende doorgangen aan: met vrij rondlopende dieren, met water tot aan de knieën…kwestie van ons wat te verfrissen. Geduldig leggen we aan Anaé uit welke regels je moet respecteren wanneer je te midden van de natuur gaat wandelen. Een belangrijke doelstelling van deze didactische wandeling is overduidelijk het behoud van onze Ardense natuur.

Wandelen maar!

Daar gaan we dan…Onder een daarvoor voorzien afdakje trekken we onze schoenen uit. Anaé is dolgelukkig haar voetjes te kunnen bevrijden van haar sportschoenen. Op aanraden van de eigenaar neem ik haar schoenen mee in mijn rugzak. En gelukkig maar, want reeds na 10 meter door het stro houdt ze het gekietel aan haar voeten niet meer uit. Zo ken ik ze, een fijngevoelig meisje. Geen flauw idee van wie ze dat heeft (ahum :D). Geschoeid is ze nu natuurlijk veel sneller dan wij, want wij moeten uitkijken waar we onze voeten neerzetten. Tot onze grote vreugde steken verloren gewaande sensaties opnieuw de kop op. We volgen de gele bewegwijzering en wandelen eerst over stro, over vierkanten uit mos en dan over gras en zand. Vermakelijk is het wel. Twee ezels komen op ons af om ons teder te begroeten. Anaé zal één van beiden de bijnaam “Alan” geven. Peuters zijn met zo weinig gelukkig. Vandaag is het niet druk op het parcours en het doet goed om van de rust te kunnen genieten.

Adembenemende landschappen

We zetten ons avontuur voort en stappen door de velden. Nieuwe materies dienen zich aan: hout, steen en au…keien. Weeral een verrassende ervaring. We beginnen er langzamerhand aan te wennen en winnen aan vertrouwen. Over houten stammetjes, stenen en planken wandelen. Het voelt aan als een terugkeer naar onze kindertijd. Anaé loopt voorop en achteraan bengelt haar oma die volledig opgaat in het fotograferen van de schoonheid van de natuur en de landschappen. Elke boom en iedere plant kent ze bij naam en ze kan het niet laten om ze allemaal op de gevoelige plaat vast te leggen. Resultaat: meer dan 170 foto’s waaruit de mooiste geselecteerd moeten worden om jou het beste van deze wandeling te kunnen tonen. We komen aan een kruising van paden: nu kunnen we een bijkomende lus maken of direct terug de bossen ingaan. Supergemotiveerd kiezen we voor de eerste mogelijkheid. Die beslissing zullen we ons niet beklagen. Oké, het gaat bergop, maar de landschappen die we te zien krijgen zijn werkelijk adembenemend.

Een welverdiende picknick

We houden halt op een groene hoogvlakte met in het midden een soort totem waaromheen rotsblokken staan. Het uitzicht is weeral geweldig. Het is de ideale plek om een kleine pauze in te lassen en met de blik op de horizon te picknicken. In de verte zien we een oude schuur, een kerk en koeien. Verder stilte…niet het minste geluid, tot wanneer de stem van Anaé weerklinkt, die popelt om weer op pad te gaan.

Wat verfrissing onder het bladerdak

We openen een hekje, stappen over houten stammetjes en verdwijnen onder een dicht gewelf van blaadjes. Hoe verfrissend! Bij deze warmte is het heerlijk. Het is er schaduwrijk en fris door de dichte, bladrijke boomkruinen. We stappen door een weide met hoog gras. Er is een paadje uitgezet om het wandelen te vergemakkelijken. Ik ga eerst. Enkele minuten later hoor ik Anaé roepen. Ik draai me om, maar zie haar niet direct. Afgeleid door al het wonderbaarlijks rondom haar, is ze gestruikeld. Als ik haar in het hoge gras ontwaar, merk ik dat zelfs het topje van haar hoofd er niet bovenuit komt. Ik schiet in een lach en neem een kiekje dat op haar achttiende verjaardag vast en zeker succes zal hebben!

De jungle in hartje Ardennen

Met het bos achter ons steken we een veld over om vervolgens op een wegje te stuiten dat door de hoge planten aan het zicht wordt onttrokken. Welkom in de Ardense jungle. We zijn verplicht ons te bukken en de weg vrij te maken van takken, willen we enigszins vooruitkomen. En dan zijn er ook nog de kleine, zoemende en kriebelende insecten… Ik geef het toe. Het zijn maar enkele meters, maar ik ben er niet gerust in. Afgezien van de grond onder onze voeten, zien we geen steek voor ogen. Anaé daarentegen is in haar nopjes: door haar kleine gestalte ondervindt zij geen enkel probleem. Heerlijk vindt ze het, om ons zo te zien zwoegen!

Om de kromming van de stróóóóóm

Het favoriete liedje van Anaé drukt het zo mooi uit: een rivier is nooit dezelfde. In welk seizoen ook, zijn kleur en humeur zijn altijd anders. Je hebt natuurlijk het liedje van Pocahontas herkend. Vandaag is de rivier in een speelse bui. We horen hem van ver. Anaé denkt dat het de zee is. De voorbije dagen heeft het zo hard geonweerd, dat zijn bedding is uitgezet en het waterpeil is gestegen. De wandelweg die ons langs de rivier voert, splitst zich. We staan voor een dilemma: we waden ofwel door 50 cm water ofwel door een modderstrook. Aangezien we ons niet geroepen voelen om de held uit te hangen, opteren we voor de modder en volgen we de groene pijl. We blijven de rivier volgen en steken hem regelmatig over via verschillende brugjes. We hebben de grootste moeite om Anaé mee te krijgen. Ze raapt blaadjes op, werpt ze in het water en slaat dan nauwkeurig gade waar de stroming ze naartoe drijft.

Een buitengewone wandeling in de Ardennen

Vervolgens komen we witte, zwarte en bruine alpaca’s tegen. Volgens Anaé komen ze recht uit de wereld van de Leeuwenkoning. De verbeeldingskracht van kinderen kent geen grenzen! Het einde van onze wandeling is in zicht. Ons wacht een laatste verrassing: een betonnen pilaar over de rivier. Lichte paniek. Moeten we daarover? Met Anaé? Heel even denk ik eraan om door het water te gaan, maar dan merkt Anaé fijntjes op dat ze haar badpak niet aanheeft en, bij nader inzien, zie ik een koudwaterbad ook niet echt zitten. Ze klemt zich vast aan mijn nek en daar schuifelen we voorzichtig voetje voor voetje over de pilaar naar de andere oever. Echte evenwichtskunstenaars!

Op het einde van het parcours kun je op prachtige boomstronken aan de rand van een stroompje plaatsnemen om je voeten te wassen. Het doet goed om na onze hoogst ongebruikelijke wandeling met de voeten in koud water te plonzen. Maar we zijn er nog niet. Om onze schoenen terug te halen moeten we eerst nog door een bad met kurken. “Hiervoor hebben ze een pak flessen leeggedronken!”, schiet het door mijn hoofd. We passeren een speeltuin. Anaé geeft nog wat kruimels aan rondscharrelende kippen en we trekken onze schoenen weer aan. We kijken ernaar uit om mijnheer Thiry over onze avonturen te vertellen. Hij staat ons trouwens al op te wachten. 3 km in 3 uur…Dat wil zeggen 1 km per uur… Vind je dat traag? Misschien, maar we waren wel barrevoets én we hebben gepicknickt. Eerder aan de snelle kant, vertelt onze gastheer. En inderdaad, toen we het in de verte hoorden rommelen, hebben we ons gerept om vóór het onweer binnen te zijn.

Een natuurproject in voortdurende ontwikkeling

Bij een welverdiend glaasje maken we nog een praatje met de heer des huizes, terwijl Anaé zich vermaakt in de reusachtige speeltuin. De jong gepensioneerde heeft een onblusbare passie voor de natuur en een hoofd vol projecten. Hij licht in enkele woorden zijn levensweg toe: bosbouwer en landbouwer in bijberoep, echtgenoot van een onderwijzeres. Door al zijn passies te combineren is deze boerderij met zijn blotevoetenwandeling tot stand gekomen. Jong en minder jong maken er op een unieke manier kennis met de natuur, de fauna en de flora. Het parcours wordt regelmatig aangepast, maar steeds staat de natuur centraal. Haar dieren, bomen, bloemen en ook de seizoenen zorgen voor landschappen, kleuren en ontdekkingen die telkens weer uniek zijn. Een reden te meer om terug te komen!

Een didactische wandeling met je kinderen

Deze wandeling die op zijn minst origineel te noemen is, moet je absoluut eens gedaan hebben met je kinderen. Ze vinden het zalig om te kunnen klimmen, springen en dieren te bekijken. Ze volgen de route zonder steeds aan je hoofd te zeuren. De rest van de dag zullen ze uitgeteld zijn. Op de terugweg kon ik trouwens rustig naar de radio luisteren…Anaé was al na 10 seconden in dromenland.

Deze wandeling is niet alleen didactisch en op vele vlakken goed voor de gezondheid, ze laat de kinderen ook het plezier ontdekken dat samengaat met het bewonderen van prachtige landschappen en het observeren van insecten en dieren in hun natuurlijke omgeving. Bovendien draagt het parcours bij tot een toenemend zelfvertrouwen. De kinderen kunnen hun evenwichtsgevoel en hun handigheid testen. Voor je bengels is het een waar avontuur! Voor jou is het een herbronning in de natuur. Ben ook jij voortdurend op zoek naar een goede manier om je kinderen van wandelen te leren houden? Dit blotevoetenpad is een zeer goed idee!