Vergeet de avonturen van Tiny, want hier is Dalì! Volg hem en geniet mee van zijn spannende tocht op het Plateau des Tailles in Manhay. Je zult er kennismaken met een fauna en flora zonder weerga. Geen platgetreden paden tijdens deze nochtans bewegwijzerde wandeling, waar alles draait rond rust, zinnenprikkelende ervaringen, ontdekkingen en respect voor de natuur. Ontdek onze aanbevelingen, tips en foto’s.

Uitkijktoren/ goed om weten

We zijn met het gezin naar Manhay, in de buurt van Baraque Fraiture, gegaan om het prachtige Plateau des Tailles te ontdekken. En vanzelfsprekend was ons trouwe hondje Dalí ook mee. Het is een kleine cavalier King Charles spaniël van intussen meer dan één jaar oud. Dalí is één brok energie en nieuwe wandelingen ontdekken vindt hij fantastisch. Bovendien houdt hij ervan om in de modder te rollebollen en in het water te plonzen. Zeker weten dat hij in een vorig leven een labrador was. Om die reden hebben we deze zomer besloten om zijn haar heel kort te trimmen. ’t Is not done, maar je begrijpt dadelijk waarom. Pech voor de puristen.

Laat ik allereerst verduidelijken dat het hier om een rustige wandeling gaat die echter anders dan alle andere is. Je zult er een natuur in haar wilde staat aantreffen, maar soms ook pril ontluikend (sommige soorten en species worden geïntroduceerd). De route loodst ons soms over een goed en duidelijk pad, maar soms is dat pad volledig onbestaand. In dat laatste geval moet je gewoon rechtdoor blijven gaan. Zelfs ik met mijn onderontwikkeld oriëntatievermogen (dat zegt mijn partner!) ben erin geslaagd de weg te vinden.

Als je met je honden wilt wandelen over duidelijke en afgebakende paden, dan nodig ik je uit voor de tocht in Herve. Kinderwagens en fietsen zijn daar geen probleem.

Kinderwagens en fietsen zijn daar geen probleem. Wat deze route betreft, raden we je aan om aan de observatietoren te vertrekken. Het adres vind je hierboven. Als je naar de eerste of de tweede verdieping klimt, zul je getrakteerd worden op een prachtig panoramisch zicht. Vul in alle rust je longen met zuivere lucht. Observeer de beboste omgeving met haar veengebieden en probeer te raden waar de wandeling je naartoe zal brengen. De hond en de mensen die beneden blijven, kunnen in de vrije natuur en in alle veiligheid picknicken aan de tafel met banken.

Het Plateau des Tailles, een beschermd natuurpark

Het Plateau des Tailles maakt integraal deel uit van het Natura 2000-netwerk en het Europese LIFE-project. Ook Natagora is betrokken bij het herstel van de natuurlijke habitats met een grote biologische waarde. Tijdens de wandeling krijg je meer te lezen over hoe ze in hun werk zijn gegaan om een dergelijke biodiversiteit in haar oorspronkelijke staat te herstellen. Over biodiversiteit gesproken…Ik herinner me dat ik als kind in de tuin met vlinders speelde, iets wat mijn kinderen vandaag niet meer kunnen, want er zijn er veel minder. Op deze plek zul je verbluft staan kijken naar tientallen vlinders in allerlei kleuren: wit, zwart, geel, geel met zwarte stippen, blauw en er zijn ook grijze en blauwe libellen. Het is zalig om die samen met je kinderen gade te slaan. Het is onder meer ter bescherming van deze fauna dat de hond aangelijnd moet blijven. Met wat geluk en geduld, iets wat Dalì niet heeft, zul je misschien een draaihals, een vogel met een zeer goed camouflerend verenkleed, distelvlinder of zelfs een zwarte ooievaar zien.

De bewegwijzering

Alvorens op pad te gaan raden we je aan een applicatie te downloaden waardoor je op je smartphone de route kunt volgen. Je kunt ter plekke ook gewoon de pijltjes en de blauwe rechthoek volgen. We vestigen er je aandacht op dat de brochures je in de tegenovergestelde richting van de pijlen sturen. Aan de start de pijltjes volgen, dat is dus de boodschap. Dat wil zeggen dat als je met je gezicht naar de observatietoren staat, je naar rechts moet vertrekken en eventjes langs de Aisne, die dan aan je linkerkant gelegen is, wandelt. Vervolgens kun je de bordjes met de blauwe of groene rechthoeken volgen.

Let’s go

Reeds bij de start was ons de roep van een koekoek opgevallen. Bij het horen ervan was Dalì beduusd blijven staan. Het was duidelijk dat deze typische roep totaal nieuw voor hem was. Voor ons was het een ideale gelegenheid om ook even stil te staan en samen met onze kinderen van dit mooie moment te genieten. Wist je trouwens dat de koekoek ook kirt en rollende geluidjes voortbrengt?

Heel snel na het betreden van een bos in de eigenlijke zin van het woord, werden we geconfronteerd met afrasteringen. Deze moeten de plantensoorten die onlangs op het terrein werden aangeplant, beschermen. Een bijkomende reden om de hond aan de leiband te houden. Voor ons was dit een uitgelezen kans om aan de kinderen uit te leggen waarom de biodiversiteit van flora zo belangrijk is en hoe deze biologische verscheidenheid dieren aantrekt en aan de basis ligt van een groeiende biodiversiteit onder de dieren. (Om je kinderen tijdens de wandeling spelenderwijs bewust te maken van natuurbehoud, kun je hen voorstellen om alle papiertjes en zwerfvuil die ze tegenkomen, te verzamelen in een zakje.) Deze afrasteringen die langs het hele parcours zichtbaar zijn, stoorden Dalì trouwens niet in het minst. Wel werd hij ontzettend geprikkeld door de grote diversiteit aan geuren. Eventjes kwam zelfs de speurhond in hem boven…waarschijnlijk had hij het spoor van een hinde opgepikt. De kinderen zijn er lange tijd mee bezig geweest!

De ontdekking van de vennen

Na een weldoende pauze met de nodige versnaperingen lag het bos achter ons. Vóór ons lagen de veengebieden…met hun vennen. Kleine anekdote. Ik had erover gelezen in onze wandelgids, maar wat vennen precies waren, daar had ik het raden naar. Ik heb er verder niet veel aandacht aan besteed. Dat was een vergissing! Het heeft ons natte voeten bezorgd en de volwassenen zonken vaak tot halverwege hun kuiten in die ondiepe modderpoelen. Gelukkig is onze viervoetige rakker nogal groot uitgevallen voor zijn ras. Hij kon zich volledig uitleven. Zijn “modderkuur” is hem heel goed bevallen. Ter info, het woord “ven” is afgeleid van “veen”. De “vennen” zijn de poelen of meertjes in het veengebied, een gebied met turfbodem. Als je hondje kleiner is dan een Cavalier King Charles, dan moet je hem hier waarschijnlijk dragen. Toen wij de wandeling maakten, waren sommige vennen te groot of te diep, zodat we op een gegeven ogenblik de route een beetje moesten verlaten. Onze ridder-in-nood heeft zich kunnen bewijzen door ons allen op de kritieke plaatsen een gespierde en helpende arm toe te steken en onze jongste te dragen waar ze haar evenwicht dreigde te verliezen.

Verder op de route hebben we een Nederlander gekruist die, voortgaande op zijn natte broekspijpen en wandelschoenen, net zoals wij met de vennen had kennisgemaakt. We begrepen dus dat de terugweg in gelijkaardige omstandigheden zou verlopen. En dat was niet onlogisch, want vanaf nu hoorden we het water uit de bodem opborrelen. Na al die grappige perikelen werden we beloond met de ontdekking van de bron van de Aisne in haar pure omgeving. Voor iedereen, klein, groot en hond, genoten we in alle kalmte van dit magische moment. Enkel het vogelgezang verbrak de stilte…Dit was het ogenblik waarop we heel bewust doordrongen werden van de exquise plantenparfums en het bonte kleurenpalet van moedertje natuur. De meeste vlinders en libellen fladderden op deze plaats rond. En wees gerust, het hoge gras op de oevers van het beekje zullen de pels van je viervoeter drogen.

Een beetje verder zul je een houten bruggetje moeten oversteken om terug naar het bos te gaan dat er net achter ligt.

En om in schoonheid te eindigen

Eenmaal hoger in het bos, zul je een mooi (in)zicht krijgen op de afgelegde route. Het landschap is werkelijk prachtig en de observatietoren, die bijna altijd zichtbaar is, geldt als een uitstekend oriëntatiepunt zodat je tijdens de wandeling de weg nooit kwijtraakt. Echt magisch werd het pas toen we bij het verlaten van het bos opnieuw op de roep van de koekoek werden onthaald.

Na het bos rest je nog een laatste stukje tot aan de parking. Aan de rand van het bos moet je rechtsaf slaan waarna je parallel aan een verkeersluwe straat zult wandelen. Wij werden niet alleen vergast op de fabelachtige landschappen van de Venen, maar, tot onze grote vreugde, ook op een spektakel van zweefvliegtuigen en heteluchtballonnen. Alvorens naar huis te rijden namen we tijd voor nog wat versnaperingen. En natuurlijk moesten we onze Dalì weer proper en droog krijgen. Thuisgekomen viel hij in de canapé als een blok in slaap. Een hondenleven in een fijn gezin… dat is allesbehalve ellendig te noemen!